Fransız sinemasının usta yönetmenlerinden François Ozon, Albert Camus'nün modern edebiyatın mihenk taşlarından biri olan 'Yabancı' romanını beyazperdeye taşıdı. Dünyanın en köklü ve prestijli sinema etkinliklerinden, Oscar yarışının da önemli bir başlangıç noktası haline gelen 82. Venedik Film Festivali'nde büyük bir merakla karşılanan 'The Stranger' (L'étranger) filmi, kafa karıştırıcı, rahatsız edici ve bir o kadar da sürükleyici atmosferiyle romanın ruhunu derinden yansıtmayı başarıyor. Ozon, Camus'nün metnine nadiren müdahale ederek, onun 'duygusuz ama tuhaf bir şekilde baştan çıkarıcı' tonunu tamamen sinematik bir dille yeniden inşa ediyor. François Ozon'un 'Yabancı' uyarlamasına dair daha fazla bilgi için Nexus Haber'i ziyaret edebilirsiniz. Bu uyarlama, Camus'nün 80 yıllık başyapıtına günümüzün gözünden bakarak Fransız Cezayiri dönemi ve kolonyalizm gibi hassas konulara modern bir mercek tutuyor. Film aynı zamanda, Venedik Film Festivali'nin dijital nabzını Variety aracılığıyla da tutarak, sinemaseverlere geniş bir erişim sunmasıyla dikkat çekti. 82. Venedik Film Festivali'nin resmi seçkisinde yer alan tek Hint yapımı olan Anuparna Roy'un ilk uzun metraj filmi "Songs of Forgotten Trees" de festivalin küresel çeşitliliğini ve yeni yeteneklere verdiği önemi gözler önüne serdi. Anuparna Roy'un "Songs of Forgotten Trees" filmi hakkında daha fazla bilgi için Nexus Haber'i ziyaret edebilirsiniz.

Ozon'un Sinematik Dili ve Romanın Ruhunu Yakalaması

Yönetmen, Camus'nün keskin ve açıklayıcı cümleleri arasındaki boşlukları, titizlikle koreograflanmış sahneler arasındaki kesmelerle kaybedilen anlara dönüştürüyor. Kitabın açıklanması güç davranışları ve düşünce süreçlerini doğrudan aktaran anlatımı, filmde Manu Dacosse'un heykelsi siyah-beyaz görüntü yönetmenliğiyle daha da gizemli bir hal alıyor. Hiçbir şeyi saklamadığı izlenimi veren bu estetik, adeta romanın soğuk ve mesafeli dilinin görsel bir karşılığı oluyor.

Ozon'un 'Yabancı' yorumu, edebiyatı birebir kopyalamadan, romanın gizemini çözmeye çalışmadan aktarma sanatının çarpıcı bir örneği olarak öne çıkıyor. Yönetmen, "Filmi 1940'ların bakış açısıyla değil, günümüzün perspektifiyle, Fransız Cezayiri ve kolonyalizm dönemine olan mesafemizle yapmak istedim. Kitabı yazıldığı döneme biraz daha oturtarak bağlamını güçlendirdim" sözleriyle, adaptasyonunun temel motivasyonunu açıklıyor. Bu yaklaşım, Camus'nün eseri kaleme alırken belki de bilinçaltında ele aldığı sömürgecilik meselesini gün ışığına çıkarmayı hedefliyor. Bu, onun sanatsal cesaretini ve edebi derinliğini gösteriyor.

Benjamin Voisin: Meursault'nun İçi Boş Varlığı

Filmin kalbindeki enigma olan Meursault karakterine Benjamin Voisin hayat veriyor. Annesinin cenazesinde gözyaşı dökmemesiyle ünlenen, ardından sahilde bir adamı öldüren Meursault'nun 'boşluk benzeri yokluğunu' ekranda bir varlık olarak göstermek kolay bir iş değil. Ozon, dışa dönük kişiliğiyle bilinen Voisin'in, içe dönük ve duygusuz Meursault'yu canlandırmasının zorluğunu vurguluyor. Yönetmen, Bresson'un 'Sinematograf Üzerine Notlar' kitabından ilham alarak, karakterin duyguları izleyiciye yansıtmasını sağlamak yerine, izleyicinin karakter üzerine duygularını yansıtmasını hedeflediklerini belirtiyor. Voisin, Ozon'un 'Yaz '85' filmindeki çıkışının ardından yönetmenle yeniden bir araya gelerek, tamamen farklı bir karakter yorumu sunuyor: ketum, dik duruşlu ve kendi içine kapanık. Voisin'in Meursault'su, bukalemun benzeri özelliklerine rağmen (saç ayrımını ya da bakış açısını değiştirdiğinizde tamamen farklı biri gibi görünebilir), rahatsız edici derecede sabit bakışlarıyla tutarlılığını koruyor. Ozon'un geçmişteki adaptasyonları değerlendirirken Alain Delon'un Meursault'yu oynamasını dile getirmesi, karakterin karmaşık psikolojisi üzerine bir gönderme olarak da okunabilir. Ancak Meursault, bir sosyopat değildir; asla manipüle etmez, asla yalan söylemez.

Cezayir'in Gölgesinde: Filmin Çarpıcı Başlangıcı

Ozon'un metin dışı en çarpıcı yorumu filmin hemen başında karşımıza çıkıyor. Eski Gaumont logosunun ardından, 1930'ların Cezayir'ini gösteren kısa, zengin ve bağlamsallaştırıcı bir arşiv görüntüleri montajı izliyoruz. Bir tur rehberi coşkusuyla şehrin güzelliklerini anlatan neşeli anonslara rağmen, görüntülerin ruh hali hızla değişiyor: Arap bir grup kameraya düşmanca bakarken, bir duvara 'Ulusal Kurtuluş Cephesi' sloganı kazınmış. Başka bir yerde, beyaz yerleşimciler Cezayir'in Fransa'ya bağlılığını ilan eden pankartlar taşıyor. (Cezayir'in bağımsızlığı otuz yıl sonra gerçekleşecekti.) Müzik, Fatima Al Qaddiri'nin modern ve klasik unsurları harmanlayan müziğine dönüştükçe, bu daha sert görüntüler Meursault'nun hapishaneye atılmasıyla kusursuzca birleşiyor. Kalabalık zindanda muhtemelen tek beyaz adam olan Meursault, bir mahkumun sorusuna net bir şekilde yanıt veriyor: 'Bir Arap'ı öldürdüm.' Yönetmen, Camus'nün romanında ismi bile anılmayan Arap karakterine filmde bir isim vermeyi özellikle önemsediğini belirtiyor. Ozon'a göre bu, Camus'nün ırkçı bir niyetle değil, dönemin edebi bir tekniği olarak bu tercihi yapmış olabileceği yorumunu da beraberinde getiriyor. Bu açılış, romanın kişisel yabancılaşma temasını, Cezayir'in sömürge geçmişinin ve bağımsızlık mücadelesinin derin sosyo-politik zeminine oturtarak filme katmanlı bir boyut kazandırıyor.

Hikayenin Akışı ve Karakterlerin Derinliği

Film, tıpkı roman gibi iki bölüme ayrılıyor. Birinci bölüm, Meursault'nun annesinin cenazesi ve bunu takip eden kayıtsız güneş, sörf ve cinsel deneyim dolu günlerle geçiyor. Kurgucu Clément Selitzki'nin acele etmeyen temposu, Meursault'nun zamanı deneyimleme biçimini, bir gün ile diğeri arasında veya bir olay ile diğeri arasında nedensel bir bağlantı olmaksızın episodik bir şekilde hissettiriyor. Meursault, annesinin cenaze evine gider, bedenini görmek istemez, diğer sakinlerle konuşmaz ve cenaze boyunca asla ağlamaz. Cenaze sonrası sahilde, Marie (Rebecca Marder) ile tanışır. Marie ona aşık olur ve evlenmek ister, Meursault ise aşkla alakası olmayan gerekçelerle kabul eder. Meursault'nun sevgilisi Marie Cardona, Ozon'un adaptasyonunda durumun daha fazla farkında olan, daha bilinçli bir figür olarak resmediliyor. Ayrıca romanda yer almayan, öldürülen Arap gencin kız kardeşi Djamila karakterinin eklenmesi, filmin kolonyalizm temasını daha net işlemesine olanak tanıyor. Yönetmen Ozon, filmde "umudu taşıyanın kadınlar olduğunu" ifade ederek, bu karakterler aracılığıyla toplumsal duyarlılık ve değişim potansiyeline işaret ediyor. Bu arada Meursault'nun arkadaşı Sintès (Pierre Lottin), Arap metresi Djemila'yı (Hajar Bouzaouit) dövmekte ve onun kardeşleri tarafından tehdit edilmektedir. Komşusu Salamano (Denis Lavant) da köpeğini dövmeyi alışkanlık haline getirmiş, ancak köpeği kaçınca ağlayıp ona dair duygusal hikayeler anlatır. Cezayir'in havasında, özellikle erkeklerin kendilerinden aşağı gördükleri varlıklara yönelik şiddet, adeta bir norm haline gelmiştir. Belki de bu durum, Meursault'nun ahlaki boşluğunu dolduran bir etken, ya da belki de sahilde o tetiği çektiğinde, kendi deyişiyle 'günün dengesini altüst ettiğinde', bu sadece bir tesadüf, anlık bir merak ya da bir ışık oyunudur.

Ozon'un Adaptasyon Başarısı ve Meursault'nun Çözülmez Gizemi

Ozon'un filminin en büyük başarısı, edebiyatı birebir kopyalamadan (romandan sadece iki kısa anlatım parçası alınmıştır) ve romanın gizemini çözmeye çalışmadan uyarlamasıdır. Djemila ve özellikle Marie gibi kadın karakterlere, romanın birinci kişi anlatımının izin verdiğinden daha zengin roller verilmesi takdire şayandır. Yönetmenin savaş öncesi Cezayir'in spesifik politik ortamını filme dahil etmesi, romanın zekice bir çağdaş yorumudur. Ancak daha temel bir anlamda Ozon çok az şeyi değiştiriyor: Meursault, romanda olduğu gibi filmde de teşhis veya psikolojik analizlere karşı muhteşem bir direnç gösteriyor. Onun durumunu kategorize edip kendimizi bundan korumak ne kadar da rahatlatıcı olurdu! Ne kadar rahatlatıcı ve ne kadar da yanlış... Ozon'un mesafeli, rüya gibi kopuk 'Yabancı' filminde rahatlatıcı hiçbir şey yok; belki de bize, dünyanın şefkatli kayıtsızlığına geri çekilebileceğimiz bir uçuruma bir anlık bakış sunması dışında.

Ozon'un filminin estetik tercihleri arasında siyah-beyaz format, hem dönemin kayıp dünyasını ve kolonyal Cezayir'i en iyi yansıtma biçimi olarak hem de düşük bütçeli bir yapım için pratik bir çözüm olarak öne çıkıyor. Ayrıca, Camus'nün Cezayir ile olan ilişkisinde de belirgin olan "sensüalite" temasının filmde önemli bir yer tuttuğu vurgulanıyor; Meursault'nun dünyayı duyumsamasına rağmen mutluluğunu ifade edememesi bu sensüalite ile çelişiyor. 'Yabancı' gibi dünya çapında bilinen bir eseri uyarlamanın bile finansörler nezdinde riskli bulunması, Ozon için şaşırtıcı olmuş. Filmin "anlatısal" olmaması, diyalog eksikliği ve felsefi yapısı, klasik roman adaptasyonlarına alışkın finansörleri çekingen hale getirmiş. Gaumont'un bu projeye olan inancı ve desteği, filmin hayata geçmesinde kritik rol oynamış.

Filmin müzikleri ise Kuveytli besteci Fatima Al Qadiri imzasını taşıyor. Al Qadiri, Doğu müziği motiflerini elektronik öğelerle harmanlayarak filmin mistik ve rahatsız edici atmosferini güçlendiren özgün bir soundtrack yaratmış.

François Ozon'un 'Yabancı' adaptasyonu, sadece bir edebi eseri sinemaya taşımakla kalmıyor, aynı zamanda geçmişle günümüz arasında bir köprü kurarak önemli toplumsal meselelere yeni bir ışık tutuyor. Venedik Film Festivali'nde büyük ilgi gören film, modern sinemanın klasiklere yaklaşımında cesur bir örnek teşkil ediyor.

Venedik Film Festivali ve Küresel Sinema Sahnesinden Diğer Gelişmeler

Ozon'un 'Yabancı' adaptasyonuyla dikkatleri üzerine çeken Venedik Film Festivali, sadece bu yılın iddialı yapımlarına değil, aynı zamanda Japon animasyon dünyasının dahi isimlerinden Mamoru Hosoda'nın merakla beklenen yeni filmi 'Scarlet' gibi yarışma dışı özel gösterimlerle dünya prömiyerini yapacak iddialı yapımlara ve sinema endüstrisinin geleceğini şekillendiren önemli tartışmalara ve onurlandırmalara da sahne oldu. Bu yapım, yönetmenin Shakespeareyen temalardan Walt Disney prenseslerine kadar geniş bir yelpazeden beslendiği, Batı kültürü ve klasik Avrupa masallarından aldığı ilhamla anime geleneğini yeni bir boyuta taşıdığı bir eser olarak öne çıkıyor. Mamoru Hosoda'nın 'Scarlet' filmi hakkında daha fazla bilgi için Nexus Haber'i ziyaret edebilirsiniz. Festival kapsamında, sinema dünyasının en özel ve gizemli figürlerinden biri olan Kim Novak, Guillermo del Toro'nun duygusal övgüleriyle Yaşam Boyu Başarı Altın Aslanı'na layık görüldü. Novak'ın, Alfred Hitchcock'un 'Vertigo' filmindeki ikonik performansının ardından uzun yıllar süren inzivasından çıkarak bu prestijli ödülü alması, festivalin en çok konuşulan anlarından biri oldu. Kim Novak'ın Venedik'teki muhteşem onuruna dair tüm detayları Nexus Haber'de bulabilirsiniz.

Bu yılki festivalin Ufuklar (Horizons) bölümünde büyük bir başarıya imza atan Hint sinemasının yeni nesil yeteneklerinden Anuparna Roy'un ilk uzun metraj filmi "Songs of Forgotten Trees", resmi seçkide yer alan tek Hint yapımı olarak dikkat çekti. Film, Mumbai'de hayatta kalma ve bağ kurma mücadelesi veren iki göçmen kadının hayatlarına odaklanıyor. Roy'un "sessiz, kişisel hikaye anlatımına olan inancını pekiştiren" bu eseri, genç sinemacılara ilham veren bir duruş sergiliyor. Roy, projesini, arkadaşı Jhuma'nın hayatından aniden kayboluşunun kişisel hafızasından beslediğini ve kayıp, sessizlik ile kapanış olmaksızın hayatlarımızdan çıkan insanların duygusal akımlarına odaklandığını belirtiyor. Anuparna Roy'un "Songs of Forgotten Trees" filmi hakkında daha fazla bilgi için Nexus Haber'i ziyaret edebilirsiniz.

"Songs of Forgotten Trees" ile Venedik Ufuklar bölümüne seçilmek benim için derinden anlamlı bir dönüm noktası," diyen Roy, "Bu benim ilk anlatısal uzun metraj filmim ve kısa filmlerden sonra bu tanıma, sessiz, kişisel hikaye anlatımına olan inancımı pekiştiriyor. Cesur yeni sesleri kutlayan bir bölümde Hindistan'ı temsil etmek hem alçakgönüllülük verici hem de cesaretlendirici. Bu bana, hikayelerimize, kendi şartlarımızda anlatıldıkları takdirde yer olduğunu gösteriyor." şeklinde konuştu.

"Filmin adının merkezindeki Hollong ağacı, ince bir metafor görevi görüyor. Onu bir kısıtlama duygusuyla ele aldım, adeta açıklanmaktan çok hissedilen bir varlık gibi incelikle görünmesine izin verdim," diye belirtiyor Roy. "Hollong ağacı sadece bir görüntü değil; yok oluşun, bir zamanlar canlı olan bir şeyin şimdi solmasının ağırlığını taşıyor. Özellikle Jhuma Nath'ın anılarının geri çekilmesini ve silinmesini yankılıyor."

Filmin görüntü yönetmeni Debjit Samanta, doğal ışık ve uzun, gözlemci çekimler kullanarak karakterlerin yaşanmış gerçekliğine yakın kalmayı hedefledi. Anuparna Roy'un kendi kiralık dairesi de hikaye anlatımının ayrılmaz bir parçası haline gelirken, Arka Dev, Alok De ve Nishant Ramteke tarafından yaratılan ses tasarımı Mumbai'nin kaotik atmosferini ve karakterlerin içindeki karmaşayı güçlü bir şekilde yansıtıyor. Batı Bengal'deki Narayanpur köyünden gelen ve İngiliz Edebiyatı eğitimi alan Roy, sinema kariyerine kısa filmlerle başlamış ve yayımlanmış bir yazar olarak azınlık hakları ve mülteciler üzerine çalışmalarıyla da tanınıyor. Gelecekte "üçüncü dünya sinemasına" ve "insan duygularının tasvirine" odaklanmayı planlayan Roy, kendini "sinemanın bir öğrencisi" olarak görmeye devam ediyor.

Filmin oyuncu kadrosunda Thooya rolünde Naaz Shaikh, Sweta rolünde Sumi Baghel, Nitin rolünde Bhushan Shimpi, Sweta'nın erkek arkadaşı rolünde Ravi Maan ve Nitin'in eşi rolünde Lovely Singh yer alıyor.

Festivalde, Çinli usta yönetmen Jia Zhangke de düzenlediği masterclass ile yapay zekanın sinemanın geleceği üzerindeki etkilerini ve kendi dağıtım şirketi Unknown Pleasures Pictures ile uluslararası sanat filmlerini Çin pazarına taşıma vizyonunu paylaştı. Bu tartışmalar, genç İsviçre-Kenyalı yönetmen Damien Hauser'ın Venedik Günleri bölümünde dünya prömiyerini yapan "Prenses Mumbi'nin Anıları" (Memory of Princess Mumbi) filmiyle yeni bir boyut kazandı. Hauser, yapay zekayı anlatının ve yaratıcılığın ayrılmaz bir parçası olarak kullanarak retro-fütüristik Afrika'da geçen filminde görsel bir şölen yaratırken, insan dokunuşunun ve duygusal nüansın önemini vurguladı. Bu yapım, festivalin teknolojinin sanattaki yerini derinlemesine sorguladığını gösterdi. Damien Hauser'ın filmi "Prenses Mumbi'nin Anıları" ve yapay zekanın sinemadaki rolü hakkında daha fazla bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Jia Zhangke'nin bu vizyonuna dair daha fazla bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Bu yıl Venedik'in yanı sıra Telluride Film Festivali de, Oscar ödüllü Riz Ahmed'in radikal "Hamlet" yorumunun yanı sıra, usta oyuncu Dustin Hoffman ve White Lotus dizisiyle tanınan Leo Woodall'ın bir araya geldiği, yönetmen Daniel Roher imzalı 'Tuner' filmi ile karakter odaklı derinliği ve duygusal zenginliğiyle eleştirmenlerden tam not alarak dünya prömiyerini burada gerçekleştirdi. Ayrıca, ünlü yönetmen Chloé Zhao'nun Jessie Buckley ve Paul Mescal'ı başrollerde buluşturan 'Hamnet' filmi de dünya prömiyerine ev sahipliği yaptı ve şimdiden 2025 Akademi Ödülleri yarışının güçlü adayları arasında yerini aldı. Rock müziğin efsanesi Bruce Springsteen'in hayatını konu alan ve Jeremy Allen White'ın başrolünde olduğu "Springsteen: Deliver Me From Nowhere" filmi de Telluride'da büyük ilgi gördü. Bu yapım, Springsteen’in 1982 tarihli kült albümü “Nebraska”nın doğuş sürecine odaklanarak Oscar sezonunun dikkat çekenleri arasına girdi. Tüm bu gelişmelerin yanında, 82. Venedik Film Festivali'nin dünya prömiyerleri arasında, Yorgos Lanthimos'un 'Bugonia'sı, Noah Baumbach'ın 'Jay Kelly'si, Guillermo del Toro'nun 'Frankenstein'ı ve Paolo Sorrentino'nun 'La Grazia'sı gibi merakla beklenen birçok yapım yer aldı. Ayrıca, müzik dünyasının efsanevi isimlerinden Marianne Faithfull'ın yaşamına odaklanan 'Broken English' belgeseli ve Çin sinemasından Cai Shangjun'un 'The Sun Rises on Us All' filmi de programın dikkat çeken eserleri arasındaydı. Festival, Hollywood yıldızı Julia Roberts'ın #MeToo ve iptal kültürü üzerine yaptığı yorumlar ve Alan Ritchson'ın Batman dedikodularına son noktayı koyduğu 'Motor City' filminin prömiyeri gibi gündem yaratan anlara da ev sahipliği yaptı. Asya sinemasının tanınmış yüzlerinden Shu Qi, ilk yönetmenlik denemesi 'Girl' (Kız) ile Venedik'te rekabet bölümünde dünya prömiyerini yaparak dikkatleri üzerine çekti. Shu Qi'nin yönetmenlik deneyimi ve filminin temaları hakkında daha fazla bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Oscar ödüllü yönetmen Charlie Kaufman da yeni kısa filmi 'How to Shoot a Ghost' ile festivalde yarışma dışı özel bir gösterimle dünya prömiyerini yaparak gündeme geldi. Charlie Kaufman'ın filmi hakkında daha fazla bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Kore sinemasının usta ismi Park Chan-wook'un son filmi 'No Other Choice' ise yönetmenin Yazarlar Birliği (WGA) grevi kurallarını ihlal ettiği iddialarıyla tartışmalara yol açtı. Park Chan-wook'un filmi ve WGA tartışması hakkında daha fazla bilgiye buradan ulaşabilirsiniz. Ayrıca, Gazze'deki trajik bir olayı konu alan 'Hind Rajab'ın Sesi' gibi dikkat çekici dünya prömiyerleri de programın dikkat çeken eserleri arasındaydı. Bu çeşitlilik, Venedik'in sadece bir film festivali değil, aynı zamanda küresel sinema endüstrisinin nabzını tutan bir platform olduğunun altını çizdi. Venedik Film Festivali'ndeki diğer çarpıcı prömiyerler ve festivalin genel atmosferi hakkında daha fazla bilgi için tıklayınız.

Bağımsız sinemanın genel bir sorunu olan finansman zorlukları, Roy'un deneyimine benzer şekilde öne çıkıyor. Örneğin Mona Fastvold ve Brady Corbet'in 18. yüzyıl Shaker tarikatının kurucusu Ann Lee'nin hikayesini anlatan epik müzikal draması 'The Testament of Ann Lee'nin 10 milyon dolarlık bütçesini bir araya getirmek hiç de kolay olmadı. Yapımcı Brady Corbet, "Bir Shaker müzikali fikrini satmak, tahmin edebileceğiniz gibi, hiç de kolay bir iş değildi" sözleriyle sektördeki engellere dikkat çekti. Endonezyalı yönetmen Kamila Andini'nin 'Four Seasons in Java' projesinin uluslararası ortak yapımcılarla gücünü birleştirmesi de bu duruma iyi bir örnektir.

Amanda Seyfried: 'The Testament of Ann Lee' ile Venedik'te

Venedik Film Festivali'nde büyük ilgi gören ve bağımsız sinemanın sınırlarını zorlayan bir diğer dikkat çekici yapım ise Mona Fastvold ve Brady Corbet'in imzasını taşıyan epik müzikal drama 'The Testament of Ann Lee' oldu. Film, 18. yüzyılda Shaker tarikatının kurucusu Ann Lee'nin az bilinen ama etkileyici hikayesine odaklanıyor. Yönetmen Mona Fastvold, "Ann Lee'nin görkemli ve harika bir anlatımı hak ettiğini düşündüm. Erkek ikonlarla ilgili kaç tane destansı hikaye izledik? Neden böyle bir kadın hakkında bir hikaye görmeyelim?" diyerek projeye olan tutkusunu ve kadın temsiliyetine verdiği önemi vurguladı. Bu ifade, sinema dünyasında kadın karakterlerin ve liderlerin hak ettiği değeri görmesi gerektiği yönündeki eleştirel bir bakışı da beraberinde getiriyor. İtalya'nın ilk kadın film yönetmeni olarak kabul edilen Elvira Notari'nin unutulmuş hikayesinin belgeselinin de festivalde dünya prömiyerini yapması, bu konudaki farkındalığı artırıyor.

Filmin başrolünde, 18. yüzyıl Hıristiyan tarikatı Shakerlar'ın kurucusu Ann Lee'yi canlandıran Amanda Seyfried yer alıyor. İngiltere, Manchester'da doğan ve dini baskılarla yüzleşen Lee, 1776'da küçük bir grup takipçisiyle ABD'ye göç ederek cinsiyet eşitliği, faydacı tasarım, coşkulu şarkı söyleme ve bekarlığıyla bilinen bir ütopik toplum kurdu. Fastvold, Seyfried'i Ann Lee rolü için 'nezaket ve şefkatin' yanı sıra 'güç ve deliliğin' eşsiz bir birleşimi olduğu için seçtiğini belirtti. Seyfried ise rolünü 'aydınlatıcı ve inanılmaz derecede terapötik' olarak tanımlarken, "Daha önce hiç bu şekilde serbest bırakılmadım. İnanılmazdı ama bir lideri oynamak da zordu" dedi.

Seyfried'ın Sahnedeki Benzersiz Şarkı Performansı

Seyfried, 'Mamma Mia 2'den bu yana ilk kez bu kadar farklı bir tarzda şarkı söylediğini belirtti. "Çoğu melodik seslerden ziyade hayvan sesleri gibiydi" diyen Seyfried, bir şarkı için "ihtiyaçlarımı, kulağımı, Amanda'nın ihtiyaçlarını bırakmam gerektiğini, tutkuyu, hamlığı, kederi ve umutsuzluğu barındıran sesi bulmak" için çok deneme yaptığını açıkladı. Bu detaylar, Seyfried'in role ne kadar derinlemesine daldığını ve karakterin iç dünyasını sesine nasıl yansıttığını gözler önüne seriyor.

'The Testament of Ann Lee', sadece bir film olmanın ötesinde, bağımsız sinemanın ruhunu, cesur hikaye anlatıcılığını ve kadın liderlerin tarihteki yerini yeniden keşfetmenin bir manifestosu niteliğinde. Seyirciler, bu sıra dışı müzikal drama ile hem tarihi bir yolculuğa çıkacak hem de sinemanın sınırlarını zorlayan bir yapımla karşılaşacak.

'Scarlet'in Kalbindeki İntikam Hikayesi ve İki Dünya Arasındaki Köprü

Hosoda, filmin detayları hakkında sır perdesini sıkı tutsa da, 'Scarlet'in günümüzün sosyal iklimiyle oldukça alakalı olduğunu belirtiyor. Yönetmenin itirafına göre film, "basitçe bir intikam hikayesi." Orta Çağ benzeri bir toplumdan gelen prenses Scarlet'in, yeminli düşmanından intikam alma girişiminde başarısız olup farklı bir dünyaya sürüklenmesi ve bu arayışını yeni dünyada da sürdürmesi ana konuyu oluşturuyor.

“Bu, özünde bir intikam hikayesi. Başkahramanımız Scarlet, Orta Çağ’ı anımsatan bir toplumdan gelen ve düşmanından intikam almakta başarısız olan bir prenses. Daha sonra başka bir dünyaya geçiyor ve intikam arayışından vazgeçmiyor.” - Mamoru Hosoda

Mamoru Hosoda'nın kariyerine baktığımızda, 'Çocuk ve Canavar'dan 'Belle'e kadar neredeyse tüm filmlerinin iki ayrı zaman dilimi veya dünyayı (gerçek hayat ve sanal alem, geçmiş ve şimdi, modernite ve mit) bir araya getirme stratejisi izlediğini görüyoruz. Bu, karakterlerin günlük yaşamlarındaki zorluklarla yüzleşme kapasitelerini test eden bir yaklaşım. 'Scarlet' de bu geleneği sürdürerek, başkahraman prensesi modern zamanlarda bir hemşireyle buluşturarak Hosoda'nın "buddy-movie" formülüne özgün bir yorum getiriyor. Shakespeareyen temalardan Walt Disney prenseslerine kadar geniş bir yelpazeden beslenen 'Scarlet', bu yönüyle son dönemde küresel çapta büyük başarı yakalayan ve Asya kültürünü Amerikan yapımı bir animasyonla birleştiren 'KPop Demon Hunters' gibi yapımların adeta bir aynası niteliğinde. Her iki projenin de Sony desteğiyle geliştirilmesi, stüdyoların küresel çapta izleyici kitlesine ulaşma stratejilerinin önemli bir göstergesi olarak yorumlanıyor.

Sanatsal Gelişim ve Dijital Entegrasyon (Mamoru Hosoda'nın Yaklaşımı)

Hosoda, Amerikan 2D el çizimi animasyon tarzının büyük bir hayranı olduğunu ve bundan çok etkilendiğini de dile getiriyor. Özellikle 'Güzel ve Çirkin' filmindeki Glen Keane'in karakter tasarımı ve performansındaki ustalığına büyük saygı duyduğunu belirtiyor. Bu etkileşim artık tek yönlü değil; Japon animesinin de diğer kültürleri etkilediğini vurguluyor.

Dört buçuk yıl süren (önceki filmlerinden yaklaşık %50 daha uzun) 'Scarlet'in yapım süreci, yönetmenin sanatsal vizyonundaki derinleşmeyi de gösteriyor. Hosoda, filmde anime'de nadiren görülen çeşitli yüz tipleri ve ifadelerle daha zengin, daha detaylı bir estetiğe sahip olduğunu ifade ediyor. Kariyerine geleneksel Japon 2D el çizimi yaklaşımla başlayan Hosoda, zamanla dijital teknikleri işine dahil etti. 'Belle' filminde Disney'in deneyimli ismi Jin Kim'i karakter tasarımları için görevlendirmesi bunun en önemli örneklerinden biriydi. 'Scarlet'te Jin Kim yeniden ekibe katılırken, ona 'Big Hero 6'nın set tasarımcısı Tadahiro Uesugi eşlik ediyor. Hosoda, bu yetenekli isimlerle çalışmanın "ifade ufuklarını genişletmesine" olanak sağladığını ve el çizimi hissini artırmak için bilgisayar grafikleri (CG) kullandığını belirtiyor. Birçok karakter ve modeldeki detay seviyesinin 2D ile gerçekleştirilmesinin son derece zor, hatta imkansız olacağını ekliyor.

Filmlerle Genişleyen Ufuklar ve Sanatın Gücü (Hosoda'nın Global Etkileşimi)

Hosoda'nın bir hikaye anlatıcısı olarak büyümesinde uluslararası festival gösterimlerinin de önemli bir payı var. 'Zamanı Atlayan Kız'ın Busan'da, 'Yaz Savaşları'nın Berlin'de ve 'Mirai'nin Cannes'da gösterilmesiyle yeni kitlelere ulaşması, onun farklı temalar ve ifade biçimleri konusundaki ufkunu genişletti.

“Her filmle yeni kitlelerle doğrudan etkileşim kurabiliyorum, bu da farklı tema ve ifade biçimleri konusundaki kendi ufkumu genişletti. Bu neredeyse Shakespeareyen öğeleri animasyona uygulayabiliyor olmak, 20 yıl öncesine dönüp baktığımda asla hayal edemeyeceğim bir şeydi.” - Mamoru Hosoda

Yönetmen, "intikam" fikrinin günümüzde her zamankinden daha alakalı olduğunu düşünüyor. "Dünya çok istikrarsız. Biraz korkutucu. Çok fazla çatışma var," diyen Hosoda, bir yaratıcı ve film yapımcısı olarak farklı bir sanatsal düzlemde iletişim kurmaya çalıştıklarını ve bunun bizi "farklı bir dünyaya" taşıyabileceğini umuyor. 'Scarlet', Mamoru Hosoda'nın hem kişisel sanatsal evriminin hem de animasyonun küresel çapta birleştirici gücünün önemli bir nişanesi olarak izleyicilerin beğenisine sunulacak.

Hosoda, animasyon mecrasında gözlemlediği daha geniş bir olguya da değiniyor: Kültürlerin buluşması. Yaklaşık on yıl öncesine kadar Amerika, Avrupa ve Japonya'da üretilen animasyonlar arasında çok az örtüşme olduğunu belirten yönetmen, "Tüm bunlar, yayın platformlarının yükselişiyle değişti," diyerek önemli bir dönüşümün altını çiziyor. Bir anda, dünyanın dört bir yanındaki izleyiciler farklı animasyon ifadelerini tüketebilmeye ve anlayabilmeye başladı. Bu durum, 'Spider-Man: Into the Spider-Verse' ve 'KPop Demon Hunters' gibi sanatsal füzyonlara olanak tanıyan, tarzları ayıran büyük duvarları yıktı. Örneğin, Venedik Film Festivali gibi etkinliklerde Variety'nin özel dijital edisyonları, festivalin en sıcak haberlerini, merakla beklenen filmlerin detaylı eleştirilerini ve kırmızı halının tüm ışıltılı anlarını dünyanın dört bir yanındaki meraklılara sunarak, sinema eleştirisinin ve haberciliğinin de küresel erişimini artırıyor, böylece daha çeşitli seslerin duyulmasına olanak tanıyor. Bu yeni çağda, Damien Hauser gibi yönetmenler, yapay zekanın sunduğu olanakları kullanarak film yapım araçlarını demokratikleştirme ve Hollywood'un dışında kalan coğrafyalardaki film yapımcılarının kendi hikayelerini dünyaya anlatma potansiyelini vurguluyor. Bu durum, özellikle Afrika'daki bağımsız sinemacılar için daha fazla yaratıcı risk alma ve benzersiz bakış açılarını küresel sahneye taşıma fırsatı sunuyor.

Bu kapsamlı etkinlikler ve tartışmalar, Venedik Film Festivali'nin sadece bir gösterim alanı olmanın ötesinde, sinemanın sanatsal, sosyal ve endüstriyel boyutlarını bir araya getiren küresel bir buluşma noktası olduğunu bir kez daha kanıtladı. Festivaldeki tüm bu gelişmeleri, eleştirileri ve kırmızı halı şıklığını coğrafi sınırlamalara takılmadan küresel bir kitleye ulaştıran Variety'nin dijital günlükleri gibi platformlar sayesinde Damien Hauser ve Kamila Andini gibi yönetmenlerin projeleri ile Shu Qi'nin ilk yönetmenlik denemesi gibi önemli yapımların uluslararası görünürlüğü artıyor. Festivalin tüm detaylarına, dijital yayınlarına ve İtalyan sinemasındaki güncel gelişmelere dair kapsamlı haberler için Nexus Haber'i ziyaret edebilirsiniz.

Okuyucuların daha fazla bilgi edinebileceği orijinal inceleme için Variety.com adresindeki detaylı İngilizce incelemeyi, Anuparna Roy'un filmi hakkında daha fazla bilgi için Variety'nin orijinal haberini, Damien Hauser'ın "Prenses Mumbi'nin Anıları" filmi ve yapay zeka entegrasyonu üzerine detaylar için Variety'nin özel haberini, Dwayne Johnson'ın kariyerindeki dramatik değişimle ilgili detayları ise Dwayne Johnson 'The Smashing Machine' ile Venedik Film Festivali'nde Kariyer Değişimi başlıklı haberimizde bulabilirsiniz. Mona Fastvold'un yönettiği 'The Testament of Ann Lee' filmi ve Amanda Seyfried'ın performansına dair detaylar için ilgili haberimize göz atabilirsiniz. Mamoru Hosoda'nın 'Scarlet' filmiyle ilgili daha derinlemesine bilgi edinmek isteyenler Variety röportajını okuyabilirler.