Oyun dünyası, giderek daha karmaşık ve insani deneyimleri dijital ortama taşımaya devam ediyor. Bu akımın en çarpıcı örneklerinden biri olan Consume Me, oyuncuları sadece kaynak yönetimi yapmakla kalmayıp, aynı zamanda modern diyet kültürünün ve mükemmeliyetçi yaşam tarzının psikolojik ağırlığıyla yüzleştiriyor.
Co-creator Jenny Jiao Hsia'nın yarı otobiyografik deneyimlerinden esinlenerek geliştirilen bu yönetim simülasyonu, 2010'lu yılların başlarında lise son sınıf öğrencisinden üniversiteye geçiş yapan genç bir kızın, okul ödevleri, flört ve ev işlerinin yanı sıra, her şeyi tüketen bir diyet takıntısıyla nasıl mücadele ettiğini gözler önüne seriyor. Oyun, özellikle diyet kültürüyle büyümüş veya yeme bozukluklarıyla mücadele etmiş bireyler için rahatsız edici derecede doğru bir ayna tutuyor.
Diyet Kültürünün Dijital Mekanikleri: 'Isırık Parı' ve Yönetim Simülasyonu
Consume Me, oyuncuyu Jenny’nin hayatının her yönünü yönetmeye zorlayan bir dizi minioyun ve yönetim mekaniği üzerine kurulu. Oyunun merkezi dinamiği, yiyecekleri kalori yerine “ısırık” (bite) olarak adlandırması ve oyuncunun günlük “ısırık parı”nın (bite par) altında kalmasını şart koşmasıdır.
- Yiyecekler Yapboz Parçaları: Her yiyecek, belirli bir ısırık maliyetine sahiptir. Daha pratik ve kolay tüketilen yiyecekler daha yüksek ısırık maliyetine sahipken, daha sıra dışı şekillerdeki yiyecekler daha az ısırık harcar.
- Egzersiz Telafisi: Günlük ısırık kotası aşıldığında, oyuncu bunu telafi etmek için egzersiz minioyunlarına yönelir. En etkili olanı 'yatak odası aerobiği' olurken, köpeği gezdirmek gibi günlük görevler de aynı anda iki amaca hizmet eder.
- Enerji Yönetimi: Her aktivite gün içinde belirli bir miktar ‘sıra’ (turn) tüketir. Oyuncu, kahve içmek veya enerji sayacını kullanarak daha geç saatlere kadar uyanık kalmak gibi yollarla serbest zamanını artırmaya çalışır; bu da sürdürülemez bir optimizasyon döngüsü yaratır.
Oyuncular, Jenny için 'mükemmel hayatı' yaratmaya çalışırken, bir yandan da bunun ne kadar sağlıksız bir döngü olduğunu fark ediyor. Bu durum, bizzat oyunu oynayan editörün de dikkatini çekiyor; minioyunların eğlenceli ve sevimli tasarımı (örneğin komik aerobik hareketleri veya çamaşır katlama), oyuncunun Jenny’ye yüklediği korkunç beklentileri göz ardı etmesine neden olabiliyor. Oyun, bir ergenin kendini gerçekleştiremeyen hedeflerle nasıl tükettiğini acı bir mizahla sunuyor.
Şeytanın Avukatı: Eleştirel Bakış Açısı ve Sonuçsuzluk Sorunu
Consume Me, konuyu ele alış biçimiyle övgü toplasa da, bazı eleştirmenler oyunun diyet davranışlarına yönelik yeterince eleştirel olmadığını belirtiyor. Bir yönetim simülasyonunda, oyuncunun tehlikeli derecede düşük ısırık parlarının altına inmesi ve sürekli diyet yapmasına rağmen Jenny’nin sağlığı üzerinde görünürde ciddi bir fiziksel veya psikolojik geri bildirim olmaması, oyunun ana mesajını zayıflatabileceği yönünde bir tartışma yaratmıştır.
“Oyunun beni, Jenny’yi bu kadar zorlamama izin vermesi beni kötü hissettirdi. Sürekli diyet yapmanın en azından küçük bir geri tepmesini görmeyi dilerdim.”
Bu eleştiri, oyun tasarımında zorlu bir denge noktasını işaret ediyor: Bir yandan diyet kültürünün çekiciliğini ve takıntısını doğru yansıtmak istenirken, diğer yandan bu davranışların potansiyel zararlarını görmezden gelmek, riskli bir mesaj oluşturabilir. Ancak, oyunun bu soğuk konuyu sıcak bir sanat tarzı ve esprili diyaloglarla ele alması, hikayeyi hem ilişkilendirilebilir hem de sevimli kılıyor.
Sonuç: İlişkilendirilebilir ve Düşündürücü Bir Deneyim
Consume Me, mükemmeliyetçiliğin ve diyet kültürü baskısının nasıl her şeyi tüketen bir döngüye dönüştüğünü dürüstçe gösteriyor. Simülasyon türünü kullanan Hexecutable, oyuncuyu sadece bir karakterin günlük görevlerini yönetmeye değil, aynı zamanda modern toplumun dayattığı sağlıksız güzellik standartlarının zorluklarını deneyimlemeye davet ediyor. Oyun şu anda Steam'de mevcut ve zorlu konulara rağmen, Jenny'nin mücadelesine aşık olmamak zor.
Kaynak: Oyuna dair detaylı inceleme için PC Gamer'daki orijinal makaleye göz atabilirsiniz.
