Oyun dünyasının en tartışmalı yapımcılarından biri olan Bennett Foddy (Getting Over It with Bennett Foddy'nin yaratıcısı), Gabe Cuzzillo ve Maxi Boch ile birlikte geliştirdiği, Devolver Digital tarafından yayımlanan bağımsız yapım ‘Baby Steps’ isimli yürüme simülatörü, piyasaya sürülmesiyle birlikte eleştirmenlerden oldukça çarpıcı tepkiler aldı. Yaklaşık 18 dolar / 15.30 Sterlin fiyat etiketiyle sunulan ve çok oyunculu seçeneği bulunmayan bu yapım, 35 yaşında, pizza düşkünü ve bodrum katında yaşayan Nate adlı karakterin gizemli bir şekilde kendini vahşi doğada bularak eve dönme umuduyla dağa tırmanma mücadelesini konu alıyor. “Dağa tırmanan bir aylak hakkında sakar bir yürüme simülatörü” olarak tanımlanan oyun, modern oyun tasarımına mizahi bir eleştiri getiriyor ve ilk incelemeler, oyuncuların oyuna karşı hem derin bir sevgi hem de yoğun bir nefret besleyebildiğini ortaya koyuyor.
‘Baby Steps’, adından da anlaşılacağı gibi, karakterin her adımını manuel olarak kontrol ettiğiniz, özellikle de kontrolcü ile oynandığında her bir ayağın ayrı ayrı yönetildiği, fizik tabanlı bir deneyim sunuyor. Bu durum, Nate'in buz üzerinde bir geyik kadar dengesiz olmasına yol açarak oyuncular için eşi benzeri görülmemiş bir meydan okuma anlamına geliyor. Foddy'nin önceki işlerinden beklendiği üzere, oyunun kasıtlı olarak zorlayıcı ve sinir bozucu tasarımı, birçok oyuncuyu isyan ettirirken, aynı zamanda başarıya ulaşmanın verdiği tatminle ekran başında tutuyor.
Oyunun sunduğu bu benzersiz fizik tabanlı deneyimde, özellikle hassas adımlar gerektiren anlarda kamera açısı hayati bir rol oynayabilir. Pek çok oyuncu karakterin sırtına odaklı bir kamera açısıyla oynasa da, uzmanlar zorlu tırmanışlar ve dar geçitlerde düşüşleri engellemek için kamera açısını tepeden bir bakış açısına getirerek Nate'in ayaklarını tam olarak görmenin önemini vurguluyor. Bu stratejik ipucu sayesinde, ayakların zemine tam olarak nerede temas ettiğini bilmek, yanlış yerleşimlerin önüne geçerek oyun deneyimini önemli ölçüde kolaylaştırabilir ve oyunun kasıtlı zorluğu ile mizahı korunmuş olur. Daha fazla Baby Steps oyun ipuçları için sitemizi ziyaret edebilirsiniz.
Eleştirmenlerin Ortak Noktası: Hem Nefret Ediyorlar Hem de Vazgeçemiyorlar
SenNexus olarak biz de PC Gamer'ın kapsamlı incelemesini mercek altına alarak bu "Sisifosvari" maceranın hem eğlenceli hem de zaman zaman sinir bozucu yönlerini eleştirel bir gözle değerlendirdik. Daha detaylı incelememiz için Baby Steps Oyun İncelemesi: Sisifosvari Yürüyüş ve Komedi yazımızı okuyabilirsiniz.
Piyasaya sürüldüğünden bu yana yapılan incelemelerin çoğu, 'Baby Steps'i tarif ederken 'nefret', 'çileden çıkarıcı', 'sakar', 'aptalca' ve 'sinir bozucu' gibi kelimeleri sıkça kullanıyor. Ancak şaşırtıcı bir şekilde, bu ifadelerin çoğu, aslında oyuna duyulan hayranlığı ve tutkuyu dile getiriyor. Bu durum, oyunun yarattığı benzersiz ikilemi gözler önüne seriyor: Oyuncuları adeta bir mıknatıs gibi kendine çeken, ancak her an sabırlarını zorlayan bir deneyim.
Bennett Foddy'nin imzası haline gelen bu tür 'öfke oyunları', oyuncuların sınırlarını zorlayarak, sonunda elde edilen başarının tadını katlayarak artırma felsefesine dayanıyor. Baby Steps de bu geleneği başarıyla sürdürüyor.
Öne Çıkan İncelemeler ve Puanlar:
- GamesRadar (3.5/5): Oyunun bazı zorluklar arasındaki uzun boşluklara ve yokuş aşağı kaymanın ilk başta komik olup yüzlerce tekrar sonrası cazibesini yitirmesine değiniliyor. Yine de, en basit geçişlerde bile gizli zorluğun yarattığı tatmin ve keşfedilmeyi bekleyen sürprizlerle dolu dünya takdir ediliyor.
- IGN (9/10): Oyunu 2025'in en sevdiği oyunlardan biri olarak gösteren IGN, Nate'in sistemiyle derin bir saygı geliştirdiğini ve ustalık arayışının kendisini gece geç saatlere kadar ayakta tuttuğunu belirtiyor.
- Polygon (Puan Yok): Baby Steps'in en zorlu mücadelelerinden birini geçmenin 'Dark Souls oyuncularının beslendiği o efsanevi acele' hissini verdiğini vurguluyor. Ayrıca, oyunun 'erkeklik ve toplumsal baskıların samimi bir analizi' olduğunu ifade ediyor.
- Eurogamer (4/5): Eleştirmen, 'hayal kırıklığıyla nasıl başa çıktığınızın, Baby Steps ile nasıl başa çıkacağınızı belirleyeceğini' belirtiyor. Ancak, oyunun 'birçok kişinin sandığından daha ulaşılabilir ve affedici' olduğu da ekleniyor.
- TheGamer (4.5/5): 'Baby Steps'i fethettiğini' söyleyen eleştirmen, yolculuğun 'şimdiye kadar başardığı en önemli video oyunu başarılarından biri' gibi hissettirdiğini dile getiriyor.
- Push Square (8/10): Oyunun 'alışılmadık diyalogları, kasıtlı olarak çıldırtıcı oynanışı ve sabrı test etme istekliliğine' dikkat çekilerek, bazı pürüzlere rağmen (hatalar ve çökmeler) anlamlı bir anlatı ve zorlayıcı ama tatmin edici meydan okumalar sunduğu belirtiliyor.
- The Verge (Puan Yok): Oyunun 'Death Stranding' gibi meditasyon odaklı yürüyüş simülatörlerinden nasıl ayrıştığını ve oyuncunun sadece tehlikeli ortamları aşmakla kalmayıp, kendi 'hantal bedeniyle' de mücadele ettiğini vurguluyor.
Neden Bu Kadar Çelişkili Bir Deneyim?
‘Baby Steps’in bu denli çelişkili bir etki yaratmasının temelinde, oyunun bilinçli olarak tasarlanmış zorluk seviyesi ve oyun tasarımına getirdiği mizahi eleştiri yatıyor. Bennett Foddy'nin önceki oyunlarında olduğu gibi, burada da oyuncuya 'imkansız' görünen bir görev veriliyor ve bu görevi başarma mücadelesi, hem fiziksel hem de zihinsel bir sınav haline geliyor. Oyun, sadece yürüme mekaniklerinin ötesinde, karakter Nate'in içsel yolculuğunu ve 'yetersizlik hissiyle başa çıkma' temasını işleyerek derinlik kazanıyor. Nate'in yolda karşılaştığı neşeli bir Avustralyalı yürüyüşçünün sunduğu harita ve diğer yardımları reddetmesi, sosyal etkileşimden kaçınan ve 'maço zafer' peşindeki oyuncuların komik bir karikatürü olarak oyunun temelindeki mizahı ve eleştirel duruşu pekiştiriyor. Zaferin bir eşya ya da yetenekle değil, akılda kalıcı, keskin diyaloglara sahip ara sahnelerle ödüllendirilmesi de oyuncuyu alışılmadık bir beklenti yönetimine itiyor. Bu, sıradan bir simülatörden çok, psikolojik bir keşif hikayesine dönüşüyor. Polygon'dan Giovanni Colantonio'nun belirttiği gibi, 'Her tökezleme sadece sona doğru ilerlemenizi değil, aynı zamanda kahramanımızın büyüme umudunu da geri çeviren başka bir hayal kırıklığıdır.'
"Baby Steps, oyunların meydan okuma fikrini, sarı boyanın video oyunlarını mahvettiğine dair gururlu beyanatları, bir adam tipi olarak kişiselleştiriyor: Ne kadar kaybolsa da yol tarifi sormayacak olan adam."
Ancak bu zorluğa herkes aynı tepkiyi vermiyor. ShackNews'dan Lucas White, oyunun mizahını 'sığ' bulurken, üç saat boyunca bir trenin içinde mahsur kalmanın kendisine 'içi boş' bir başarı hissi verdiğini dile getiriyor. DualShockers'dan Ethan Krieger ise oyunu 'tamamen gereksiz derecede cringe, aptalca veya kaba' olarak nitelendirerek en sert eleştirilerden birini yapıyor; mekanikleri, grafikleri ve anlatıyı 'kurtarıcı niteliklerden yoksun' buluyor.
Oyun ayrıca "dolambaçlı yoldan gitmenin" veya "amaçsızca gezinmenin" değerini komik bir şekilde vurgulayarak geleneksel oyunlardaki hızlı seyahat seçeneklerinin aksine bir felsefe sunuyor. Bu "ambling" komedisi başlangıçta keyif verse de, zamanla yerini yorgunluk ve neşesizliğe bırakabiliyor; ancak Bennett Foddy'nin sesiyle hayat bulan Avustralyalı karakterin Nate üzerindeki baskın kişiliği ve oyunun diyalogları, bu noktadan sonra oyuncuyu tutmayı başarıyor.
Topluluktan Gelen Sesler ve Sonuç
PC Gamer, Baby Steps'i 85 puanla değerlendirerek oyunu 'Sisifosvari bir meydan okuma' olarak tanımlıyor ve bu deneyimin oyunculara 'W' tuşuna basıp yürümenin basit bir eylem olduğunu asla hafife almayacakları bir bakış açısı sunduğunu belirtiyor.
Eleştirel görüşler çeşitlilik gösterse de, genel tablo 'Baby Steps'in benzersiz bir deneyim sunduğu yönünde. Steam'deki kullanıcı yorumları da bu durumu destekliyor; az sayıda yoruma rağmen, %91'lik gibi yüksek bir olumlu geri bildirim oranı, oyunun sadık bir hayran kitlesi oluşturduğunu gösteriyor.
'Baby Steps', kesinlikle herkese hitap eden bir oyun değil. Ancak sabrını test etmeye, sinirleriyle yüzleşmeye ve her küçük başarının tadını çıkarmaya istekli olanlar için, oyun dünyasında eşine az rastlanır, unutulmaz ve derinden kişisel bir yolculuk sunuyor. Bennett Foddy ve ekibi, bir kez daha oyuncuları hem çileden çıkaran hem de büyüleyen, sıradışı bir başyapıtla karşımızda.
