Uzun yıllardır devam filmleri, öncül hikayeleri ve oyunlarıyla genişleyen ancak bir o kadar da kendi mirasının gölgesinde kalan Alien evreni, belki de en çok ihtiyaç duyduğu şeyi sonunda buldu: Radikal bir değişim. FX ekranlarında izleyiciyle buluşan ve Fargo gibi kült bir işin arkasındaki deha Noah Hawley tarafından yönetilen Alien: Earth dizisi, serinin köklerine ihanet etmeden onu nasıl ileriye taşıyabileceğinin cesur bir örneğini sunuyor.
Hikaye, tanıdık bir felaket senaryosuyla başlıyor: Bir mega şirkete ait araştırma gemisi, 65 yıllık derin uzay görevinden dönerken Dünya'ya çakılır. Ancak bu kez enkaz, ıssız bir gezegene değil, rakip bir şirketin kontrolündeki devasa bir siberpunk metropolünün kalbine düşer. Geminin kargosunda ise hepimizin bildiği o ölümcül ve yapışkan yaratıklar vardır. Bu andan itibaren dizi, bildiğimiz Alien formülünün dışına çıkıyor.
Yıllardır tek bir Xenomorph'un dar koridorlarda kurbanlarını teker teker avlamasını izledik. Alien: Earth ise bu kuralı yıkıyor ve adeta bir 'bodycount' kotası doldururcasına kaotik ve acımasız bir hayatta kalma mücadelesi sunuyor.
Sadece Xenomorph Değil: Daha Fazla Yaratık, Daha Fazla Kaos
Noah Hawley, Alien evreninin en büyük probleminin öngörülebilirlik olduğunu fark etmiş olacak ki, diziyi sadece ikonik Xenomorph ile sınırlı tutmamış. Çakılan gemiden şehre yayılan tek bir tür değil, her biri kendine özgü ve mide bulandırıcı biyolojiye sahip birden fazla uzaylı türü var. Bu, seriye yıllardır eksik olan 'bilinmezlik' ve 'keşif' hissini geri getiriyor. Artık sadece yüzeyekenler, asit kan ve iç içe geçmiş çenelerden ibaret bir tehditle karşı karşıya değiliz; yepyeni kabuslar bizi bekliyor.
Yenilikler sadece yaratıklarla da sınırlı değil. Klasik Alien filmlerinde genellikle bir tane sentetik karakter bulunurken, Alien: Earth bu konsepti de üç farklı boyuta taşıyor:
Alien: Earth'ün Getirdiği Üç Büyük Yenilik
- Klasik Sentetikler: Bildiğimiz androidler.
- Siborglar: İnsan ve makine parçalarının birleşimi.
- Hibritler: Zihinleri yapay bedenlere aktarılmış insanlar. Özellikle Sydney Chandler'ın canlandırdığı, zihni yetişkin bir sentetik bedene aktarılmış bir çocuk karakteri, hikayeye derin bir ahlaki ve felsefi katman ekliyor.
Şeytanın Avukatı: Peki Bu Hikaye, Evrenin Zaman Çizelgesine Uyuyor mu?
Her ne kadar bu taze kan heyecan verici olsa da, serinin sadık hayranlarının aklındaki en büyük soru işareti şüphesiz zaman çizelgesi. Dizi, Nostromo gemisinin o meşhur yumurtaları bulmasından yıllar önce, Dünya'da geçiyor. Bu durumda, bu kadar çeşitli yaratığın ve gelişmiş sentetik teknolojisinin (hibritler gibi) o dönemde var olması, evrenin yerleşik kurallarını (canon) esnetiyor, hatta belki de kırıyor.
Ancak burada bir karşı argüman sunmak gerekiyor: Alien evreninin zaman çizelgesi, özellikle Ridley Scott'ın çektiği Prometheus ve Covenant gibi filmlerle zaten oldukça karmaşık ve tartışmalı bir hale gelmişti. Dolayısıyla, Alien: Earth'ün getirdiği bu 'canon' ihlalleri, hikayeye kattığı değer ve eğlence faktörünün yanında bir lüks gibi kalıyor. Bazen iyi bir hikaye, katı kurallardan daha önemlidir ve bu dizi, eğlenceli ve gerilim dolu bir bilim kurgu deneyimi sunarak bunu başarıyor.
Sonuç: Risk Alan, Kazanan Bir Yapım
Timothy Oliphant gibi usta bir oyuncunun varlığı, Sydney Chandler'ın inandırıcı performansı ve Samuel Blenkin'in canlandırdığı kendini beğenmiş teknoloji milyarderi karakteriyle Alien: Earth, güçlü bir oyuncu kadrosuna sahip. Dizi, 2014 yapımı Alien: Isolation oyunundan bu yana evrene yapılmış en iyi ve en heyecan verici katkı olarak öne çıkıyor.
Zaman çizelgesi tartışmaları bir kenara bırakıldığında, Alien: Earth, yorgun düşmüş bir markayı yeniden canlandırmak için gereken riskleri almaktan çekinmeyen, modern ve sürükleyici bir yapım. Eğer siz de serinin tekdüzeleşen yapısından sıkıldıysanız, bu dizi aradığınız taze kan olabilir.
Bu haberin oluşturulmasında PCGamer'da yayınlanan makaledeki bilgilerden yararlanılmıştır.
