Pop müziğin zirvesindeki isim Taylor Swift, 12. stüdyo albümü ‘The Life of a Showgirl’ için alışılmışın dışında bir strateji izledi. Albümün tanıtımını yapmak üzere hazırlanan 90 dakikalık özel gösterim ‘Taylor Swift: The Official Release Party of a Showgirl’, sadece iki günlüğüne sinema salonlarında hayranlarıyla buluştu. Bu sinema çılgınlığı, Swift’in ticari gücünü bir kez daha kanıtlarken, müzik eleştirmenlerinin odağında ise 12 parçalık albümün kendisi yer aldı. Albümün yaratım sürecindeki en büyük sürpriz ise prodüksiyon ekibinde yaşandı; Swift, son dönemdeki işbirlikçileri Jack Antonoff ve Aaron Dessner’dan farklı olarak, sekiz yıl aradan sonra pop müziğin efsanevi isimleri Max Martin ve Shellback ile bir araya geldi. İkilinin ilk kez bir Taylor Swift albümünün tamamının prodüktörlüğünü üstlenmesi, kaydın The Tortured Poets Department (TTPD) albümünün aksine, doğrudan ve tasasız bir pop kaydı olarak şekillenmesini sağladı. Bu özel gösterimdeki tüm açıklamalar ve detaylar hakkında daha fazla bilgi almak için Taylor Swift: The Official Release Party of a Showgirl Açıklamaları içeriğimize göz atabilirsiniz.
Gösterimin bilet satışlarından sadece iki günde elde edilen 35 milyon dolarlık hasılat, Taylor Swift’in sinema salonlarını doldurma gücünün benzersiz olduğunu gösteriyor. Bu yöntem, gelecekteki albüm tanıtımları için bir prototip haline gelebilir.
Albümün Açılış Parçası Herkesi Büyüledi: ‘The Fate of Ophelia’
Swift’in ‘The Life of a Showgirl’ albümünü tanıtırken tüm şarkılarına eşit sevgiyle yaklaştığı görülse de, eleştirmenlere göre albümde açık ara öne çıkan tek bir eser var: Albümü açan ‘The Fate of Ophelia’. Şarkı, adeta geleceğe yönelik bir hit sinyali veriyor. Soğuk bir Coldplay piyano akorlarıyla başlayan parça, kısa sürede Lady Gaga’nın tarzını anımsatan, bulaşıcı bir maksimalizme sahip dans ritmine dönüşüyor. Swift’in ‘Oh-feel-ia…’ nakaratındaki coşkulu performansı, şarkının kancasını akıllardan silinmez kılıyor.
Ophelia'nın Derin Anlamı: Hamlet’ten İlham Alan Bir Antitez
Swift, ‘Official Release Party’ özel gösteriminde bu şarkının önemini vurgulamak için hem klibin tamamını iki kez gösterdi hem de klip yapım sürecinden uzun kesitler paylaştı. Şarkının videosu, farklı tarihi dönemlere ait showgirl kimliklerini (kabare, burlesque, Vegas showgirl) analog ve dijital setlerle harmanlayan oldukça karmaşık ve gösterişli bir yapıya sahip. Video klip, 1800’lerdeki Pre-Raphaelite resimlerindeki kadınlardan, 40’lı yılların MGM ekran sirenlerine ve hatta Swift'in kendi ‘Eras Tour’ pop yıldızı kimliğine kadar birçok karaktere bürünen Swift’i bir zaman yolculuğuna çıkarıyor.
Şarkının liriksel anlamı da dikkat çekici. Swift’in açıklamasına göre, Hamlet’in dengesiz hareketleri yüzünden deliren Ophelia, ‘The Life of a Showgirl’ albümünde Taylor Swift’in tam tersini (anti-Taylor) temsil ediyor. Ophelia, Swift'in daha sağlıklı ve mutlu bir yolu seçmeseydi (ki bu kararı almasında The Eras Tour’un da etkisi olduğunu belirtiyor) olabileceği 'kayıp ruhu' simgeliyor. Bu derin ve kişisel yorum, şarkının coşkulu enerjisini açıklayan ana nedenlerden biri. Swift, bu trajik karaktere gönderme yaparken, video klibin final sahnesi ve albüm kapağının İngiliz sanatçı Sir John Everett Malais’in 1850 tarihli ünlü Ophelia tablosuna bir saygı duruşu olduğunu da ekledi. Şarkıda, "Aşkımın beni Ophelia’nın kaderinden kurtardığını" ima ederek, Shakespeare’in trajik sonlarına karşı duruşunu bir kez daha ortaya koyuyor.
Eleştirel Bakış: Konsept ve Görsel Tekrarlar
Şeytanın Avukatı: Tek Şarkılık Albüm Tehlikesi
Eleştirmenler, albümdeki diğer 11 parçanın, ‘The Fate of Ophelia’nın ulaştığı zirveye yaklaşamadığını belirtiyor. Şarkıların çoğunda hoş bir dans-pop ışıltısı ve net bir mesaj olsa da, akılda kalıcı ‘kanca cennetine’ tam olarak ulaşmakta zorlanıyorlar. Albümün genelinde “Confessions on a Dance Floor” tarzında bir konsept albüm havası (showgirl fikri) hakim olsa da, “Elizabeth Taylor” şarkısı hariç, bu konseptin liriklerde yeterince yansımadığı eleştirisi yapılıyor.
Tekdüze Görsel Sunum
‘Ophelia’ videosu dışındaki diğer şarkıların videoları, genellikle lirik videolar şeklinde sunuluyor. Bu videolarda Swift, dikdörtgen mercekli bir kaleydoskop efektiyle çarpıtılmış dijital sanat arka planlarında tek başına yer alıyor. Bu ‘ucuz psychedelic’ etki, her videoda kullanıldığında tekdüzeleşiyor ve tüm tanıtım filminin uzatılmış tek bir video gibi görünmesine neden oluyor. Bu durum, “Official Release Party”nin, ‘Ophelia’ dışındaki bölümlerde beklenen görsel zenginliği sunamamasına yol açıyor.
Ancak, albümdeki ‘Opalite’ veya George Michael’ın ‘Father Figure’ şarkısının yeniden yorumlanması gibi bazı lirik hikayeler ilgi çekici bulunuyor. Albümde, kısa sürede hayranların favorisi haline gelen ‘Opalite’ şarkısının adı, insan yapımı bir opal türü olan bu taştan geliyor. Swift'in açıklamasına göre bu, "hayatınızda kendi mutluluğunuzu kendinizin yaratması gerektiği" metaforunu taşıyor. George Michael’ın 1987 tarihli klasiği "Father Figure"ın yeniden yorumlanmasında ise (interpolasyon tekniği kullanılarak), şarkının kariyerinin ilk yıllarında kataloğunu satan eski akıl hocasına karşı bir zafer ilanı içerdiği düşünülüyor. Şarkıdaki şu lirikler bu güç dengesi değişimini vurguluyor:
“Yanlış tetiği çektin / Bu imparatorluk bana ait” (Father Figure)
Albüm, Taylor Swift’in hayran kitlesiyle bağ kurma potansiyeline sahip olsa da, ‘Official Release Party’ gösteriminin, albümün zamanla yıpranabilecek yönlerini erken aşamada gözler önüne serdiği yorumları yapılıyor.
Kaynak: Bu haber metni, Variety’de yayınlanan Taylor Swift: The Official Release Party of a Showgirl incelemesinden derlenmiş ve yeniden yorumlanmıştır.
