Samuel Beckett'ın 20. yüzyıl absürdizminin mihenk taşı eseri Godot'yu Beklerken (Waiting for Godot), Broadway sahnesinde beklenmedik bir yıldız kadrosuyla yeniden hayat buldu. Jamie Lloyd'un yönetmenliğindeki bu radikal yeniden yorumlamada, sinema dünyasının sevilen isimleri Keanu Reeves (Estrogen/Gogo) ve Alex Winter (Vladimir/Didi) bir araya geldi. 1989'da Beckett'ın vefat ettiği yıl başlayan efsanevi 'Bill & Ted' macerasının iki dostu, bu sefer varoluşsal bir boşluk içinde Godot'yu bekliyor.

Ancak Lloyd'un deneysel yaklaşımı, eserin sıkı takipçileri (püristler) ve yeni seyirciler arasında derin bir ayrılığa neden oldu. Lloyd, daha önce 'Sunset Boulevard' ve 'A Doll's House' gibi eserlere getirdiği kavramsal damgayı, bu minimalist başyapıta da vurdu; ancak sonuçlar sanat otoriteleri tarafından 'karışık' olarak nitelendiriliyor.

Beckett'ın Çorak Manzarası Yerine Kozmik Bir Boşluk

Oyunun sahne talimatlarında yer alan ikonik yalnız ağaç bu prodüksiyonda yok. Yönetmen Jamie Lloyd, Beckett'ın kasvetli, çorak yol manzarasını, sahneyi çevreleyen dev bir spiral yapıyla değiştirdi. Soutra Gilmour imzalı bu parıldayan devasa yapı, bazılarına göre evrene giden bir boru hattı, bazılarına göre ise Tanrı'nın gözü olarak yorumlanabilecek tematik olarak uygun ama çarpıcı bir zemin oluşturuyor. Jon Clark'ın ışık tasarımı ise Beckett'ın karanlık dünyasını kaybetmeden ürkütücü bir parlaklıkla aydınlatıyor.

“Bekleme eyleminin kendisi, umutsuz bir döngüyü ve ertelenen hayal kırıklıklarını içeriyor. Lloyd'un kozmik ve temiz sahnesi, eserin varoluşsal kaygısını yeni bir seyirci kitlesi için daha çekici hale getirmeyi başarmış olabilir.”

Reeves ve Winter: Vaudeville Palyaçolarından Sakin Dostlara

Reeves ve Winter'ın yeniden bir araya gelmesi, oyuna doğal bir bağ ve rahat bir ritim getiriyor. Geleneksel 'Godot' yorumlarında görülen Vaudeville palyaçolarının yerini, iki 'Bill & Ted' dostunun daha sakin ve akışına bırakan (slacker) enerjisi almış durumda. Keanu Reeves, dağınık saçları ve sakalıyla, Estrogen (Gogo) karakterine hassas bir kırılganlık katıyor. Ancak bazı eleştirmenler, Reeves'in yorumunda Gogo'nun eski bir şair olduğuna dair izlerin ve dolayısıyla kurtarılmaya değer bir ruh olarak algılanmasının eksik kaldığını belirtiyor.

Öte yandan, Alex Winter'ın Vladimir (Didi) performansı daha çok dikkat çekiyor. Didi, ikilinin kararlı lideri rolünü üstleniyor; inancı korumak, arkadaşına destek olmak ve umutsuzluğa rağmen umuda tutunmak onun görevi. Winter'ın yüzündeki yıpranmış ifade, acımasız bir dünyada hayatta kalma mücadelesinin izlerini taşıyor ve boşlukla yüzleştiği final anları, seyirciye en duygusal anları yaşatıyor.

Tartışmalı Staging ve Kaybolan Semboller

Oyunun statik dünyasına giren Pozzo ve kölesi Lucky'nin dinamikleri, Lloyd'un en eleştirilen kısımlarından biri oldu. Brandon J. Dirden, Pozzo'nun kibirli ve sosyopatik yapısını başarılı bir şekilde yansıtsa da, Lloyd'un sakar sahnelemesi, Usta-Köle ilişkisindeki dehşeti zayıflatmış. Beckett'ın kırbaç, ip ve kölenin yüklerle ezilmesi gibi baskı sembolleri ya tamamen kesilmiş ya da mimik yoluyla geçiştirilmiş; bu da eserin politik ve sosyal eleştiri derinliğini azaltmış.

Tekerlekli sandalye kullanan Michael Patrick Thornton'ın canlandırdığı Lucky, efendisi tarafından yönlendiriliyor. Thornton, Lucky’nin ünlü 'düşünce' tiradında olağanüstü bir performans sergilemesine rağmen, karakterin kölelik durumunun sahnelemedeki aksaklıklar nedeniyle geri planda kaldığı yorumları yapılıyor.

Popüler Kültür ve Puristlerin Tepkisi

Reeves ve Winter’ın film ortaklıklarına gönderme yaparak sahneye ekledikleri meşhur ‘air-guitar’ (hava gitarı) riffleri, seyircinin büyük beğenisini toplasa da, Beckett'ın prodüksiyonlar üzerindeki katı kontrolü düşünüldüğünde, bu tür popüler kültür referansları püristleri rahatsız etti. Ancak yönetmen Lloyd’un bu prodüksiyonu zaten onlara hitap etmek üzere tasarlanmadığı açık.

Sonuç: Beklemeye Değer mi?

Vladimir'in dediği gibi, “Temel şeyler değişmiyor.” İster savaş sonrası Avrupa sahnelerinde, ister bir San Quentin salonunda, isterse bir Zoom pandemisinde sahnelensin, Beckett’ın sığınmacılarının anlam, amaç ve umut arayışı her zaman taze bir alaka buluyor. Keanu Reeves ve Alex Winter'ın yıldız gücüyle yeniden yorumlanan bu kışkırtıcı yapım, günümüzün distopik ortamında, Godot'yu beklemenin neden hâlâ önemli olduğunu bir kez daha kanıtlıyor ve karışık eleştirilere rağmen kesinlikle ilgi çekici bir deneyim sunuyor.

Bu haberin hazırlanmasında kaynak olarak Variety dergisinin Waiting For Godot Broadway incelemesi kullanılmıştır. Orijinal içeriğe ulaşmak için: Keanu Reeves ve Alex Winter'lı Godot'yu Beklerken İncelemesi (Variety)