Televizyon dünyasının en prestijli ödüllerinden Emmy'ye bu yıl aday gösterilen komedi dizilerine bakıldığında ilginç bir trend göze çarpıyor: Hollywood, hiç olmadığı kadar kendisiyle dalga geçiyor. Sektörün en parlak beyinleri, kameraları stüdyoların, senaryo odalarının ve ünlülerin gösterişli ama bir o kadar da acımasız dünyasının içine çevirerek, izleyiciye hem eleştirel hem de sevgi dolu bir bakış sunuyor.
Bu akımın öncülüğünü yapan iki popüler dizi, HBO'nun Hacks ve Hulu'nun Only Murders in the Building, bu hassas dengeyi nasıl kurduklarını gözler önüne seriyor. Bir yanda sektörün ruh emici yanlarını mizahla yoğuran yapımlar, diğer yanda ise izleyiciyi "içeriden" şakalarla yabancılaştırma riskiyle karşı karşıya kalıyor.
Only Murders in the Building: Hollywood'a Dışarıdan Bir Gözle Bakmak
Normalde New York'un ikonik apartmanlarında geçen Only Murders in the Building, son sezonunda hikayesinin bir kısmını Los Angeles'a taşıdı. Dizinin üç amatör dedektifi, kendi podcast'lerinin sinema uyarlaması sürecinde kendilerini bir anda Hollywood'un tam merkezinde buldu. Bu sezonun gizemi ise deneyimli bir dublörün ölümü etrafında şekilleniyordu.
Dizinin yaratıcısı John Hoffman, bu tercihin arkasındaki fikri şöyle açıklıyor: Hollywood'u, sektörü hiç tanımayan üç ana karakterin gözünden anlatmak. Hoffman, sektörün rekabetçi ve acımasız yönlerinden ziyade, yaratıcı insanların bir araya gelip birbirlerine destek olduğu, bir kahve dükkanında senaryolarını paylaştığı o insani ve dayanışmacı anlara odaklanmak istediğini belirtiyor. Hoffman'a göre amaç, bir "iş arkadaşının" perdenin arkasındaki gerçek hayatını ve adanmışlığını keşfetmekti.
Bu yaratıcı başarı, dizinin popülerliğini artırırken, dizinin ne zaman final yapacağı tartışmalarını da beraberinde getiriyor. Dizinin yıldızlarından Martin Short da beş sezona ulaşmanın streaming platformları için uzun bir süre olduğunu kabul ederek, bir yapımın kalitesini korumak adına doğru zamanda bitmesinin önemine dikkat çekiyor.
Hacks: Sektör Şakalarının ve Meta-Mizahın Zirvesi
Las Vegas'tan Los Angeles'a geri dönen Hacks ise bu "kendini ti'ye alma" sanatını bir üst seviyeye taşıyor. Dizi, Universal Stüdyoları'nın meşhur turist turunu hikayeye dahil etmekten, basın toplantısı sahnesi için gerçek magazin gazetecilerini oynatmaya kadar pek çok meta-referansla dolu. Hatta bir karakter, efsanevi Desperate Housewives dizisinin ünlü repliğini, o repliğin çekildiği sette seslendirerek izleyiciye göz kırpıyor.
Dizideki bu mizahi yaklaşım, aslında sektörün en yıpratıcı yönlerinden birine de ayna tutuyor. Nitekim, yıldız oyuncu Emma Stone da yakın zamanda The Amazing Spider-Man 2 filminin tanıtım sürecini 'psikopatça' olarak nitelendirerek bu gerçeğin altını çizmişti. Stone, iki hafta içinde dokuz ülkeyi gezmek zorunda kaldıkları bu maratonun kendisini 'yarı ölü' gibi hissettirdiğini belirterek, Hollywood'un parlak yüzünün ardındaki insanüstü beklentileri gözler önüne sermişti.
Dizinin yaratıcıları Lucia Aniello, Paul W. Downs ve Jen Statsky, bu mizahın temelinde sektöre duydukları sevginin yattığını söylüyor. Kendileri de bir zamanlar bu dünyaya yabancı olduklarını ve şimdi sürekli değişen medya ortamına destek vermenin önemli olduğunu vurguluyorlar. Paul W. Downs, içeriden yapılan şakaların herkes tarafından anlaşılmasının gerekmediğini savunuyor:
Eğer sektördeki ünlü bir restorana (Mother Wolf) yapılan göndermeye sadece üç kişi gülüyorsa bile, bu özel ve katmanlı anlatımı yaratmaya değer.
Hacks ekibi belki de sezonun en cüretkar şakasını, rakip bir platformun dizisi olan The Studio'da kendilerinin bir versiyonunu canlandırarak ve Altın Küre alırken rakip şirket Netflix'in CEO'su Ted Sarandos'a teşekkür ederek yaptı. Bu, sektör dinamiklerini bilenler için oldukça manidar bir an.
Nexus Haber Yorumu: İçeriden Mizahın İnce Çizgisi
Bu trend, Hollywood'un kendine güveninin bir işareti olarak okunabilir. Bir sektörün kendi kusurlarıyla dalga geçebilmesi, belirli bir olgunluğa eriştiğini gösterir. Ancak madalyonun bir de diğer yüzü var. Sektöre özel referanslar ve şakalar, genel izleyici kitlesini dışlanmış hissettirebilir. Bir şakanın anlaşılması için Hollywood dedikodu sitelerini takip etmeniz gerekiyorsa, o şaka amacına ne kadar ulaşıyor? Bu diziler, bir yandan sektöre içeriden bir bakış sunarak izleyiciyi daha da yakınlaştırırken, diğer yandan da anlaşılmaz bir "yankı odası" yaratma riskini taşıyor. Başarının sırrı ise bu iki uç arasındaki hassas dengeyi bulmaktan geçiyor.
Sadece Birkaç Diziyle Sınırlı Olmayan Bir Akım
Hollywood'u merkeze alan bu komedi anlayışı sadece bu iki diziyle sınırlı değil. Apple TV+'ın The Studio'su da doğrudan sektörün içini konu alırken, FX'in vampir komedisi What We Do in the Shadows bile kendi içinde bir belgesel çekimi parodisi barındırıyor. Bu durum, senaristlerin giderek daha fazla "bildikleri şeyi yazdıklarını" ve izleyicinin de bu perde arkası hikayelere ilgi duyduğunu gösteriyor.
Bu perde arkası merakı, komediyle sınırlı kalmayıp, eğlence dünyasının daha karanlık yüzünü ortaya çıkaran belgesellerle de kendini gösteriyor. Örneğin, bir dönemin popüler yarışma programı 'The Biggest Loser' hakkındaki yeni bir Netflix belgeseli, reyting uğruna yarışmacıların sağlığının ve psikolojisinin nasıl hiçe sayıldığını gözler önüne sererek, 'iyi televizyon' yaratma baskısının ne kadar acımasız olabileceğini kanıtlıyor. Eğitmen Bob Harper'ın yapımcıların yarışmacıların kusmasını istediğini itiraf etmesi, bu acımasızlığın en çarpıcı örneklerinden biri olarak öne çıkıyor.
Sonuç olarak, televizyon ekranları bir süreliğine Hollywood'un kendi psikanaliz seansına dönüşmüş gibi görünüyor. Bu yapımlar, gösteri dünyasının parlak ışıkları kadar karanlık köşelerini de mizahla aydınlatarak, hem sektör çalışanlarına hem de izleyicilere eğlenceli ve düşündürücü bir ayna tutuyor.
Bu haberde yer alan temel bilgiler ve analizler, eğlence sektörünün önde gelen yayın organlarından Variety'de yayınlanan bir makaleden derlenmiştir.
